Forum rodu Targaryen

Pavegio

*Na środku polany, którą podążał Pavegio, rosło samotnie drzewo o liściach w odcieniu złota i czerwieni.* Kulumalda... *z lekkim uśmiechem powiedział do siebie. Mężczyzna od razu przypomniał sobie lasy Ithilien, w których przeważa ten gatunek. Los sprawił, że wracał właśnie z karczmy ze swoją lirą wciąż poszukując natchnienia. Postanowił podejść do drzewa i usiąść pod nim, zyskując przy tym cień i wspaniałe miejsce do tworzenia. Zrobił tak, a następnie oparł korpus liry o kolana i odpłynął ze swoimi myślami w daleką podróż...*

Avenal Bonny

*Od rana nic nie zarobiła, co wprawiało ją w zły nastrój. Nagle -ku jej zaskoczeniu- zauwazyła mężczyznę nieświadomego jej obecności. Zapewne był muzykiem bacząc na jego palce muskające delikatnie struny zdobionej liry. Jeśli był muzykiem, zapewne miał trochę złota w sakiewce. Avenal nie widziała jego twarzy, bowiem zasłaniał ją kapelusz. Patrząc na ubranie również nie domyślała się iż jest to Pavegio. Wyjęła sztylet zza paska i zaczęła skradać się w stronę kuzyna. Po chwili trzymała już sztylet przy jego szyi, drugą dłonią krępując mu ręce. Wciąż był odwrócony do niej tyłem . * Pieniądze. *Powiedziała krótko mocniej przyciskając noż. *

Pavegio

*Mężczyzna lekko podskoczył gdy poczuł na swoim karku dotyk zimnego sztyletu. Oderwało go to od rozmyślania o pięknym, słonecznym Ithilien. Usłyszał słowa, które kierowała do niego osoba z tyłu, ale chwilowe zamroczenie sprawiło, że nie był nawet w stanie wyróżnić jej płci. Jednak nie naruszyło to jego wewnętrznego spokoju. Przez chwilę zastanawiał się nad przesłaniem tego wydarzenia. Może los tak chciał... Zawsze pragnął śmierci godnej wojownika. A... Zginąć z ręki złodzieja? Lepsze to od hańby jaką by się okrył gdyby wykonał żądanie.* -Nie wiem kim jesteś, ale myślę, że podobnie jak ja wypełniasz godnie swój obowiązek. W swoim nieszczęściu trafiłaś na człowieka z sercem wojownika, a nie tchórzliwego barda...

Avenal Bonny

Dawaj pieniądzę, albo żadna lira nigdy nie poczuje ciepła twych rąk. *Przycisnęła sztylet mocniej do jego krtani, i silniej wykręciła jego dłonie. *

Okuni

*przechodząc nieopodal dostrzegła rozgrywającą się scenę, jednak w przeciwieństwie do siostry, szybko rozpoznała Pavegia. Rozbawiona ukryła się w zaroślach, obserwując rozgrywające się wydarzenie*

Avenal Bonny

Dawaj złoto kuglarzu. *Warknęła. Po chwili usłyszała szelest w pobliskich zaroślach. Spojrzała w tamtą stronę jednak nikogo nie dojrzała.*

Pavegio

Nic przy sobie nie mam, ale wiedz, że nie poczęstowałbym Cię złotem nawet gdybym teraz nosił choćby ubogo wypełnioną sakiewkę. *odrzekł ze spokojem.*

Avenal Bonny

Dlaczegóż śmiesz wątpić w skuteczność mego sztyletu? *zaśmiała się i poluzowała uścisk. Zwykły grajek nie będzie jej obrażać.*

Pavegio

Nie wątpię w Twoje ostrze, ani w Twoje umiejętności... Ale czemu nie użyłaś go od razu? Mogłaś mnie zabić i zabrać wszystko. Chcesz wzbudzić tym we mnie respekt przed śmiercią? *kontynuował Pavegio*

Avenal Bonny

Nie chce wzbudzić złości Vallarów. Ale skoro stawiasz opór. * Zaczęła przesuwać sztylet po jego krtani. Z rany pociekła krew. *

Pavegio

*Mężczyzna wrzasnął i ostatkiem sił wyrwał się z dłoni Avenal i poderwał się na nogach do góry. Jednak czuł się wyraźnie osłabiony. Po chwili stracił przytomność i padł na glebę.*

Avenal Bonny

*Zdziwiła się takim obrotem sprawy, ponieważ nacięła jedynie lekko naskórek. Widocznie jednak bard bardziej był przerażony niż ranny. Zaśmiała się i wtedy dopiero go poznała. * Pavegio? *Otworzyła szerzej oczy. Przez sekundę można było dojrzeć strach na jej twarzy. Podeszła do niego i sprawdziła puls. * Żyje, czyli nic mu nie będzie. * Przeciągnęła go po ziemi w cień, po czym usiadła pod drzewem czekając aż się przebudzi.*

Pavegio

*Po kwadransie otworzył oczy i zobaczył kuzynkę. Szybko usiadł i zdziwiony tym co się dzieje popatrzył na nią pytającym wzrokiem.*

Avenal Bonny

Skąd miałam wiedzieć, że to ty? Myślałam, że wprowadzasz się właśnie do jednej z zamkowych komnat. *Wyszczerzyła zęby w uśmiechu*

Pavegio

*uśmiechnął się do Avenal* Sypiam póki co pod gołym niebem, ale może rzeczywiście czas, aby zająć jakiś pusty pokój.